Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα Γυνή, τήν σήν αισθομένη θεότητα, μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη μύρα σοι, πρό τού ενταφιασμού κομίζει. Οίμοι! λέγουσα, οτι νύξ μοι, υπάρχει, οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε καί ασέληνος, έρως τής αμαρτίας. Δέξαι μου τάς πηγάς τών δακρύων, ο νεφέλαις διεξάγων τής θαλάσσης τό ύδωρ, κάμφθητί μοι πρός τούς στεναγμούς τής καρδίας, ο κλίνας τούς ουρανούς, τή αφάτω σου κενώσει, καταφιλήσω τούς αχράντους σου πόδας, αποσμήξω τούτους δέ πάλιν, τοίς τής κεφαλής μου βοστρύχοις, ών εν τώ Παραδείσω Εύα τό δειλινόν, κρότον τοίς ωσίν ηχηθείσα, τώ φόβω εκρύβη. Αμαρτιών μου τά πλήθη καί κριμάτων σου αβύσσους, τίς εξιχνιάσει ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μή με τήν σήν δούλην παρίδης, ο αμέτρητον έχων τό έλεος.

Sensing your divinity Lord, a woman of many sins,
take it upon herself to become a myrrh bearer and in deep mourning brings

before you fragrant oil in anticipation of your burial.

Crying: "Woe to me! What night falls on me, what dark and moonless madness
of wild-desire, this lust for sin.
Take my spring of tears You who draw water from the clouds,
bend to me, to the sighing of my heart,
You who bend the heavens in your secret incarnation,
I will wash your immaculate feet with kisses and wipe them dry with the locks of my hair;
those very feet whose sound Eve heard at the dusk in Paradise and hid herself in terror.
Who shall count the multitude of my sins or the depth of your judgment, Saviour of my soul?
Do not ignore your handmaiden, You whose mercy is endless".